Red flag

"Lamartine, before the Hôtel de Ville, Paris, rejects the Red Flag," February 25, 1848. By Henri Felix Emmanuel Philippoteaux (1815–1884). Lamartine said that the red flag represented revolutionary violence, and "has to be put down immediately after the fighting."

Από τις ταραχές των αγροτών της Ρωσίας τον 17ο αιώνα, φτανει μεχρι και σε εμας σημερα η κοκκινη σημαια. Επανεμφανίζεται στα εργατικά κινήματα της Λυών το 1834, και κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1848 ανυψώνεται στα οδοφράγματα του Παρισιού. Η κόκκινη σημαία χρησιμοποιηθηκε και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως προειδοποιητικό σήμα.

Τον 19ο αιώνα, ο στρατός που σταλθηκε για να καταστείλει τα επαναστατικά κινήματα την έβαλε στο έδαφος για να υποδείξει μια ανυπέρβλητη γραμμή, διασχίζοντας αυτή τη γραμμή σήμαινε ότι θες να πεθανεις. Σταδιακά αυτή η σημαία γίνεται όλο και πιο κόκκινη από το αίμα των εργαζομένων, που την κανουν σύμβολο τους. Κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας του 1871, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες της εποχής, τοποθετειται  στα δημόσια κτίρια και έκτοτε υπήρξε η σημαία των λαών που αγωνίζονται.

A poster from the Paris Commune (1871)

Ο Eugene Pottier, ένας ξυλουργός από τη Λιλ, τον Ιούνιο του 1871, όταν η σφαγή μαινόταν στο Παρίσι, σε μια σοφίτα στη Μονμάρτρη, έγραψε τους στίχους της Internationale . Ο Pottier δραπετεύει και γλυτωνει απο τη θανατική ποινή που εκδόθηκε εναντίον του το 1873 και καταφεύγει στην Αμερική όπου και πέθανε το 1887.

Το ποίημα της Διεθνούς περιλαμβάνεται στη συλλογή "Chants révolutionnaires" και ο Charles Gros, ο συγγραφέας του "March of the 1st March", τότε καθηγητής στη Λιλ, δωρίζει ένα αντίγραφο στην ομάδα Lille του Parti ouvrier. Ο Gustave Delory, ο σοσιαλιστής δήμαρχος της πόλης, είναι εντυπωσιασμένος από το ποίημα και ζητά από τον Pierre Degeyter να το μελοποιησει. Είναι ερασιτέχνης συνθέτης, μέλος και διευθυντής της μουσικής εταιρείας εργατών Lyre des travailleurs.

Η μουσική της Internationale συντίθεται σε τρεις ημέρες από τον Degeyter στο καφέ "La Liberte". Στις 23 Ιουνίου 1888, κατά τη διάρκεια ενός δημοφιλούς φεστιβάλ που διοργανώθηκε από το Parti ouvrier, το Lyre des travailleurs ερμηνεύει τον επαναστατικό ύμνο για πρώτη φορά στο κοινό, και διαδιδεται γρηγορα. Το 1910, στο διεθνές συνέδριο της Κοπεγχάγης, 500 μουσικοί εκτελούν την Internationale : από εκείνη τη στιγμή γίνεται ο επίσημος ύμνος του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Στο τέλος του 1918, οι Γερμανοί υιοθέτησαν ένα νέο σύμβολο για να χαιρετανε ο ένας τον άλλον, τη σφιγμένη γροθιά, που προέρχεται από έναν αρχαίο χαιρετισμό μονομάχων. Τα δάχτυλα αντιπροσωπεύουν τις διαιρέσεις που υπάρχουν στο εργατικό κίνημα, οι οποίες, όταν ξεπεραστούν με τον αγώνα, γίνονται ένα ισχυρό εργαλείο όπως η γροθιά.

Το σφυρί και το δρεπάνι υιοθετήθηκαν ως σύμβολο της ενότητας μεταξύ των αγροτών και των εργατών το 1892, από το Εργατικό Κόμμα του Andrea Costa. Αυτό το κόμμα ηταν η εξέλιξη του Επαναστατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ρομάνια, που ιδρύθηκε από τον ίδιο τον Αντρέα Κόστα στο Ρίμινι το 1882, το οποίο θα ενταχθεί στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, με το σύμβολο του σφυριού και του δρεπανιού. Το σφυρί και το δρεπάνι είναι προσανατολισμένα προς τα αριστερά γιατί στα αριστερά ειναι που οι επαναστάτες κάθονται στις εκλογικες συνελεύσεις.

Οι Μπολσεβίκοι υιοθετούν όλα τα προηγούμενα σύμβολα και μαζι με το δρεπάνι και το σφυρί εισαγουν και το αστέρι με τις πεντε γωνιες, το οποίο δείχνει ταυτόχρονα το πολικό αστέρι του κομμουνισμού που βρίσκεται στα αριστερά και τις πέντε ηπείρους.

Ο όρος σύντροφος προέρχεται από μια μεσαιωνική λατινική λέξη που σημαίνει "αυτός με τον οποίο μοιράζομαι το ψωμί", αλλά και "αυτος που αντιμετωπίζει την ίδια μοίρα με μενα".