Vito Acconci - Αυτό που πραγματικά θέλω είναι η επανάσταση

Αυτα ειναι τα λογια του σπουδαίου Vito Acconci (1940 - 2017) σε μια συνέντευξη του στην διαδικτυακή τηλεόραση του San Francisco Museum of Modern Art.


Η μοναξιά και η απώλεια στα έργα του Mark Morrisroe

Περπατώντας άγρια στις αίθουσες του Σχολείου Τέχνης με τα σκισμένα μπλουζάκια του, αποκαλώντας τον εαυτό του Mark Dirt, ήταν ο πρώτος πανκ...


Jacques Henri Lartigue Φωτογραφιζοντας την ευτυχια

Στην Ευρώπη κανένας κριτικός δεν θα τολμούσε να αποδώσει καλλιτεχνική εγκυρότητα σε έννοιες όπως «ελαφρότητα» και «ευτυχία»...


Η συλλογή Bennett
The Bennett Collection of Women Realists

Οι Elaine και Steven Bennett είναι αφοσιωμένο στην προώθηση της καριέρας των γυναικών καλλιτεχνών, αφού «οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται...».


Johan Huizinga - The Autumn of the Middle Ages


Ο Johan Huizinga (1872 - 1945) ήταν ολλανδός ιστορικός και γλωσσολόγος.

Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς του εικοστού αιώνα, ο Huizinga έχει πραγματοποιήσει μελέτες για τον Μεσαίωνα και τη σύγχρονη ιστορία, αφήνοντας επίσης συμβολές στη γλωσσολογία, την αισθητική και σε άλλους τομείς της ανθρώπινης γνώσης.

Το Autumn of the Middle Ages, η The Waning of the Middle Ages (δημοσιεύθηκε το 1919 ως Herfsttij der Middeleeuwen και μεταφράστηκε στα Αγγλικά το 1924, στα Γερμανικά το 1924 και στα Γαλλικά το 1932), είναι το πιο γνωστό έργο του Ολλανδού ιστορικού  Johan Huizinga.

Ο υπότιτλος του είναι: : "A study of the forms of life, thought and art in France and the Netherlands in the fourteenth and fifteenth centuries".

Ο ορισμός που περιλαμβάνεται στον τίτλο αποδίδεται στις περιόδους του δέκατου τέταρτου και του δέκατου πέμπτου αιώνα, της παρακμής του μεσαιωνικού πολιτισμού και της γοτθικής τέχνης.

Ο Huizinga υποστηριζει την συνέχεια του μεσαιωνικού πολιτισμού κατά τον 14ο και 15ο αιώνα, αλλά και την αίσθηση του τέλους του.

Είναι μια εποχή που χαρακτηρίζεται από πολλούς πολιτικούς και θρησκευτικούς αγώνες και από την εξάπλωση της μαύρης πανούκλας. Η στάση απέναντι στη θρησκεία κυμαινόταν ανάμεσα σε ένα αίσθημα αυθεντικού πνευματικού πάθους και μια στάση αδιαφορίας, σκεπτικισμού και χλευασμού.

Η ηθική, τον 14ο αιώνα, βίωσε τις υψηλότερες μορφές πνευματικοτητας, ασκητισμού και ευσέβειας παραλληλα με τις χειροτερες εκφρασεις βίας, σκληροτητας  και ακολασίας.