Vito Acconci - Αυτό που πραγματικά θέλω είναι η επανάσταση

Αυτα ειναι τα λογια του σπουδαίου Vito Acconci (1940 - 2017) σε μια συνέντευξη του στην διαδικτυακή τηλεόραση του San Francisco Museum of Modern Art.


Η μοναξιά και η απώλεια στα έργα του Mark Morrisroe

Περπατώντας άγρια στις αίθουσες του Σχολείου Τέχνης με τα σκισμένα μπλουζάκια του, αποκαλώντας τον εαυτό του Mark Dirt, ήταν ο πρώτος πανκ...


Jacques Henri Lartigue Φωτογραφιζοντας την ευτυχια

Στην Ευρώπη κανένας κριτικός δεν θα τολμούσε να αποδώσει καλλιτεχνική εγκυρότητα σε έννοιες όπως «ελαφρότητα» και «ευτυχία»...


Η συλλογή Bennett
The Bennett Collection of Women Realists

Οι Elaine και Steven Bennett είναι αφοσιωμένο στην προώθηση της καριέρας των γυναικών καλλιτεχνών, αφού «οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται...».


Λυρική ποίηση σε πεζό λόγο

Βασικό χαρακτηριστικό της ποίησης σε πεζό λόγο είναι η έμφαση στη λυρική και μουσική υπόσταση του λόγου, χωρίς ωστόσο να ακολουθούνται μετρικοί κανόνες ή να έχουν τα κείμενα αυτά στιχουργική διάταξη.

Πρόκειται για «ιδιαίτερα πυκνές, έντονα ρυθμικές και άκρως εύηχες συνθέσεις, γραμμένες ως μια συνεχής ακολουθία προτάσεων που δε χωρίζεται σε στίχους» (Abrams, 407).

Το είδος θεωρείται ότι το επισημοποίησε τρόπον τινά και το έκανε δημοφιλές ο Μπωντλαίρ (Charles Bodeler, 1821-1867) ο οποίος χρησιμοποίησε την έκφραση poème en prose (πεζό ποίημα) στη συλλογή του Petis poèmes en prose (Μικρά πεζά ποιήματα, 1869).

Με αυτόν τον τρόπο το εισήγαγε «στον ορίζοντα των σύγχρονών του και των επιγόνων του», καθιστώντας το πεζό ποίημα «ένα μοντέλο γραφής: ένα είδος με την ιστορική έννοια της λέξης» (Todorov, 1978, 119).

Η απαρχή αυτού του ιδιόμορφου είδους, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά βρίσκεται στον ρομαντισμό, όπως καταδεικνύει και το πεζό ποίημα του Novalis, που ακολουθεί.

Πρόκειται για ένα εξέχον παράδειγμα ρομαντικής ποίησης, όπως και της προσαρμογής της γλώσσας της Πρόζας στις ανάγκες της Ποίησης.

Όλο θα ξανάρχεται η αυγή; Ποτές δε θα τελειώσει του γήινου η τυραννία; Κακορίζικες φροντίδες αφανίζουν της Νύχτας το ουράνιο διάνεμα. Ποτές αιώνια δε θα καίει της αγάπης η κρυφή θυσία; Μετρημένος διορίστηκε για το Φως ο καιρός του· όμως έξω καιρού και τόπου είναι της Νύχτας η βασιλεία.- Αιώνια ο ύπνος βαστά. Ύπνε άγιε – μην ευφραίνεις τόσο σπάνια της Νύχτας τους πιστούς στο γήινο τούτο μεροδούλι. Μονάχα οι άμυαλοι σε παραγνωρίζουν κι άλλον ύπνο δεν ξέρουν, πάρεξ τον ίσκιο που σπλαχνικά ρίχνεις απάνω μας με το μούχρωμα εκείνο της Νύχτας της αληθινής. Δε σε νιώθουν στο χρυσό μέσα χύμα των σταφυλιών – στης μυγδαλιάς το μαγικό λάδι και στον μαυριδερό χυμό της παπαρούνας. Δεν ξέρουν πως εσύ φτερουγίζεις γύρω στου τρυφερού κοριτσιού τον κόρφο και την αγκαλιά παράδεισο την κάνεις – δεν ψυχανεμίζονται καν πως ξεπροβάλλεις από τις παλιές ιστορίες, τα ουράνια ανοίγοντάς μας και το κλειδί κρατάς για τις κατοικίες των μακάρων, βουβός μηνυτής μυστήριων ατέλειωτων.

(Novalis, 13)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου