Η Elisabeth Schüler γεννήθηκε στη γερμανική πόλη Elberfeld, στις 11 Φεβρουαρίου του 1869, και ανατράφηκε σε μια εξέχουσα εβραϊκή οικογένεια. Απέκτησε σημαντική μόρφωση μέσα στο σπίτι, από την μητέρα της, η οποία την ενθάρρυνε να πειραματιστεί και να διερευνήσει τα καλλιτεχνικά της ενδιαφέροντα.
Το 1894, η Schüler παντρεύτηκε τον Jonathan Lasker και μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου αργότερα δημοσίευσε τα πρώτα της ποιήματα. Εντάχθηκε στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Βερολίνου, συναναστρεφόμενη κορυφαίους λογοτέχνες της πόλης.
Το 1894, η Schüler παντρεύτηκε τον Jonathan Lasker και μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου αργότερα δημοσίευσε τα πρώτα της ποιήματα. Εντάχθηκε στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Βερολίνου, συναναστρεφόμενη κορυφαίους λογοτέχνες της πόλης.
Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έφυγε για την Ιερουσαλήμ όπου και εγκαταστάθηκε. Συνέχισε να γράφει ποιήματα ·εκεί δημιούργησε το σπουδαίο Mein blaues Klavier. Τον Ιανουάριο του 1945 υπέστη καρδιακή προσβολή και κηδεύτηκε στους πρόποδες του ‘Όρους των Ελαιών.
Ρουθ
Και εσύ ψάχνεις να με βρεις στον φράχτη με τις βάτους
Τα βήματά σου ακούω, αναστενάζουν
τα μάτια μου βαριές σταγόνες σκοτεινές.
Στην ψυχή μου ανθίζουν τα ματόκλαδά σου
και μου λένε τόσα,
όταν τρυφερά η ματιά μου γέρνει.
Φύλακας άγγελος
στην κολυμβήθρα της πατρίδας μου
το άσμα του έρωτά μου τραγουδάει
- το άσμα της Ρουθ.
Το αίμα του
Παν' απ' όλα τ ' άρεσε να δρέπει
Τα τελευταία της ευτυχίας μου μαγιάτικα ρόδα·
Τά 'ριχνε στο νεροχύτη κι ευώδα,
Το αίμα του τον τυραννάει.
Παν' απ' όλα τ’ άρεσε την ηλιαχτίδα
Της ψυχής μου να δελεάζει·
Να τη σέρνει στο σκοτεινό του νυχτερινό μαράζι.
Παν' απ' όλα τ' άρεσε ν' αρπάζει
Την παιχνιδιάρικη καρδιά μου απ' τις αιώρες·
Μυρωδιάς εαρινής πού 'χουν τα λεμονάνθια.
Την κρέμαγε σ' αφάνες· την πέταγε στ' αγκάθια
...Το αίμα του τον τυραννάει.
Τέλος του κόσμου
Είναι ένα κλάμα μες στον κόσμο,
Σαν να ‘χει πεθάνει ο καλός θεός,
Κι ο μολυβένιος ίσκιος, που πέφτει,
Σαν τάφος βαραίνει.
Έλα, ας κρυφτούμε πιο σιμά…
Η ζωή κείτεται σ’ όλες τις καρδιές
Σαν σε φέρετρα.
Εσύ! Ας φιληθούμε βαθιά −
Τον κόσμο κρούει μια νοσταλγία,
Που απ’ αυτήν θα πεθάνουμε.
Το ερωτικό μου τραγούδι
Σαν μυστική κρήνη
Μουρμουρίζει το αίμα μου,
Πάντα για σένα, πάντα για μένα..
Κάτω από ένα κλυδωνιζόμενο φεγγάρι
Χορεύουν ψάχνοντας τα γυμνά όνειρά μου,
Παιδιά υπνοβατώντας,
Ανάλαφρα πάνω από θάμνους σκυθρωπούς.
Ω, τα χείλια σου είναι ηλιόλουστα…
Οι μεθυστικές αυτές ευωδιές των χειλιών σου…
Κι από γαλάζιους θυσάνους ασημοκυκλωμένος
Χαμογελάς εσύ…εσύ, εσύ.
Πάντοτε ο φλοίσβος έρποντας
Στο δέρμα μου
Πέρ’ απ’ τους ώμους μου −
Αφουγκράζομαι…
Σαν μυστική κρήνη
Μουρμουρίζει το αίμα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου