Ως μια πρώτη παρέμβαση, το 1802 εκδόθηκε ένα νομοσχέδιο για τη μείωση των ωρών εργασίας των παιδιών στα υφαντουργία, την απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας, παροχή βασικής εκ-παίδευσης και απολύμανσης. (G.Davey – Smith, Daniel Dorling and Mary Shaw, 2001, σ.LIX).
Το 1815 ο Νόμος περί Πτωχών παρέχει οικονομική ενίσχυση ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1819, συμβαίνουν δύο σημαντικά γεγονότα. Το πρώτο είναι γνωστό ως Πητερλό, όπου χιλιάδες εργάτες από το Μάντσεστερ και τις βαμβακοβιομηχανίες της γύρω περιοχής (περί τα ογδόντα χιλιάδες άτομα) διαδήλωναν στην πλατεία του Αγίου Πέτρου υπέρ των πολιτικών μεταρρυθμίσεων με σκοπό αυξημένη εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο, χτυπήθηκαν όμως από τα πυρά του στρατού. Έντεκα νεκροί και πάνω από τετρακόσιοι τραυματίες ανάμεσα τους εκατόν δεκατρείς γυναίκες. (G.Davey – Smith, Daniel Dorling and Mary Shaw, 2001, σ.LX).
Το δεύτερο ήταν το νομοσχέδιο για την απαγόρευση εργασίας των παιδιών ηλικίας κάτω των εννέα ετών στις βαμβακουργίες, ενώ από τα εννέα έτη και μετά οι ώρες εργασίας περιορίστηκαν σε 12.
Έξι χρόνια μετά οι ώρες εργασίας μειώνονται στις 12 για παιδιά από 16 και άνω, με διαλείμματα το πρωί και το μεσημέρι (G.Davey – Smith, Daniel Dorling and Mary Shaw, 2001, σ. LX).
Επιπλέον, ξεκίνησαν οι επιδιώξεις για τη δεκάωρη εργασία από τον Σάντλερ το Μάρτιο του 1832, που όμως πραγματοποιήθηκε το 1847 (Fraser, 2003, σσ. 19, 28, Burns, χχ, σ. 99, G. Davey – Smith, Daniel Dorling and Mary Shaw, 2001, σ. LXIII)
Ο Νόμος για τα Εργοστάσια του 1833 πρόσφερε ακόμη περισσότερα στα παιδιά προτρέπο-ντας τα να πηγαίνουν έξι φορές τη βδομάδα από δύο ώρες στο σχολείο και να έχουν ως αργία τη μέρα των Χριστουγέννων και τη Μεγάλη Παρασκευή. Η Βουλή των Κοινοτήτων πρότεινε τη δημιουργία ληξιαρχικών δεδομένων (G.Davey – Smith, Daniel Dorling and Mary Shaw, 2001, σ. LXI).
Ο Τσάντγουικ συντάσσει το 1834 ένα νέο νόμο, ο οποίος ψηφίστηκε από το σύνολο της Βουλής, καταργεί τα επιδόματα απορίας και ενοχοποιεί τη φτώχεια. Τα άτομα που δε μπορούσαν να συντηρήσουν τον εαυτό τους θα πήγαιναν σε ιδρύματα καταναγκαστικής εργασίας (work-houses) όπου οι συνθήκες θα ήταν τέτοιες ώστε να τους πιέσουν να δεχθούν οποιαδήποτε δου-λειά και οποιαδήποτε βοήθεια από συγγενείς.
Οι ενορίες μέχρι τότε πλήρωναν για την αρωγή που παρείχαν στα άτομα αυτά κάτι που σταμάτησε με τον παραπάνω νόμο. Ακολούθησαν όμως οικονομικές κρίσεις και η κατάσταση επανήρθε στην προ του νόμου μορφή της, με την παραδοχή όμως ότι η φτώχεια είναι ατομικό ελάττωμα και όχι κοινωνικό (Burns, χχ, σ.98, victorianweb.org).
Παρέχεται ιατρική φροντίδα σε οποιονδήποτε αρρωστήσει ξαφνικά. Το 1834 είναι η χρονιά επίσης που απαγορεύεται η μαθητεία σε αγόρια κάτω των δέκα ετών και σε παιδιά κάτω των δεκατεσσάρων εκτός αν αυτό αποτελεί ποινή δικαστηρίου.
Το 1842 απαγορεύεται η εργασία στα ορυχεία από γυναίκες και παιδιά κάτω των 10. Δύο χρόνια μετά στα εργοστάσια υπήρχαν χειρουργοί. Το όριο απασχόλησης των παιδιών από 9 ετών έπεσε στα 8.
Η Επιτροπή για την Υγεία στην πόλη προτείνει να ληφθούν μέτρα πρόληψης και να δοθούν στους φτωχούς τα βασικά, όπως καθαρός αέρας και καθαρό νερό. Τα εθελοντικά σχολεία δίνουν την ευκαιρία σε παιδιά που δεν έχουν να πληρώσουν να παρακολουθούν μαθή-ματα (G.Davey – Smith, Daniel Dorling and Mary Shaw, 2001, σ.LXII).
Εντωμεταξύ το 1850 οι ώρες εργασίας για γυναίκες και παιδιά αυξάνονται ξανά και από 58 την εβδομάδα που είχαν γίνει με το νόμο του 1847 γίνονται 60. Επιπλέον, η επιθεώρηση στα ορυχεία εντατικοποιείται (G.Davey – Smith, Daniel Dorling and Mary Shaw, 2001, σ.LXIII).
Το 1864 απαγορεύτηκε η εργασία σε γυναίκες, παιδιά και νεαρά άτομα τις Κυριακές. Στα 1870 εκδόθηκε νόμος για την προσέλευση των παιδιών στα σχολεία βασικής εκπαίδευσης. Ορίστηκαν επιτροπές που ήταν υπεύθυνες ώστε να υποχρεώνουν τα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο, αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα λυσιτελείς. Τα παιδιά πλήρωναν μερικές πένες την εβδομάδα για την εκπαίδευση τους, εκτός από τις πτωχότερες οικογένειες.
Σχετικά με τη βασική εκπαίδευση, το 1876 το να πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο εθεωρείτο καθήκον των γονέων. Η ειδική επιτροπή βοηθούσε σε αυτό με τον υποχρεωτικό χαρακτήρα που έδινε στην προσέλευση και οι επιθεωρητές τήρησης του Νόμου περί Πτωχών βοηθούσαν στην πληρωμή των διδάκτρων.
Το 1880 η προσέλευση των παιδιών από 5 έως 10 ετών γίνεται υποχρεωτική (G.Davey – Smith, Daniel Dorling and Mary Shaw, 2001, σ. LXVII, LXVIII). Επίσης, το 1889 απαγορεύεται η επαιτεία σε αγόρια κάτω των 14 και κορίτσια κάτω των 16 (G.Davey – Smith, Daniel Dorling and Mary Shaw, 2001, σ.LXIX ).
Το 1891 ακόμη, απαγορεύτηκε η εργασία σε παιδιά κάτω των 11 ετών και σε γυναίκες που γέννησαν πριν τέσσερεις εβδομάδες. Τέλος, γίνονται προσπάθειες να σταματήσει η χρέωση για τη βασική εκπαίδευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου